ΤΟΡΠΙΛΛΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ

Του Στέλιου Σταυρίδη

…μόλις εμφανιστεί κάτι καινούργιο στον «στίβο της πολιτικής», σχεδόν αυτομάτως ακυρώνεται, διότι αποκτά πολιτική ταυτότητα, δηλαδή ταυτότητα ψεύτη, παραπλανητή και ανίκανου.

Με μια απίστευτη κακοδαιμονία, τα τελευταία 2 – 3 χρόνια η Ελλάδα στροβιλίζεται στη δίνη ενός κυκλώνα, του οποίου η ένταση συνεχώς αυξάνεται. Με ανεπαρκέστατο και απόλυτα εξουδετερωμένο από την μικροπολιτική και τον κομματισμό πλήρωμα, οι δυνατότητες του σημερινού καπετάνιου είναι φυσικό να είναι εξαιρετικά περιορισμένες.

Η άμεση απειλή είναι το δημοσιονομικό. Όμως, η χώρα μεσοπρόθεσμα χρειάζεται διακυβέρνηση κυριολεκτικά πέντε αστέρων, για να προσελκύσει κατεπείγουσες και ζωτικές νέες επενδύσεις, που θα επανεκκινήσουν την οικονομία.

Σήμερα έχουμε ένα κράτος απόλυτα εχθρικό προς το επιχειρείν, αλλά και τον πολίτη. Ένα κράτος στο οποίο δεν λειτουργεί απολύτως τίποτα: Δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, πρόνοια, τα πάντα είναι «ξεχαρβαλωμένα». Και παράλληλα έχουμε ένα κράτος δυνάστη και «μπαταχτσή», (που χρωστάει περί τα 7 δις στην αγορά) και που ταυτόχρονα συμπεριφέρεται δόλια και άτιμα.

Όλοι μιλούν για ανάπτυξη. Η ανάπτυξη όμως προϋποθέτει ανταγωνιστικότητα. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η Ελλάδα με τα σημερινά της χάλια, δεν μπορεί να προσελκύσει κανέναν σοβαρό επενδυτή και ταυτόχρονα οδηγεί σε λουκέτο χιλιάδες επιχειρήσεις, στέλνοντας σε μακροχρόνια ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Πώς όμως θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας ; Πώς θα δώσουμε προοπτική στους νέους ; Με το να περιπλέκουμε (αντί να απλοποιούμε ριζικά), να πολεμάμε για τα κεκτημένα μας, να υβρίζουμε τους δανειστές μας και να βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις ;

Επί σαράντα χρόνια, επιμελώς κρύβαμε τα προβλήματα «κάτω από το χαλί», μεταθέτοντας τα για το απώτερο μέλλον. Βολικά επιχειρηματολογούσαμε, ότι υπάρχουν άλλα σπουδαιότερα και πλέον επείγοντα. Ακόμα και σήμερα, που η ανεργία των νέων αγγίζει το 50%, δεν θέλουμε π.χ. να μειώσουμε το υψηλό μισθολογικό κόστος,  με το άκρως ανόητο επιχείρημα ότι «έχουμε τόσα άλλα να επιλύσουμε προηγουμένως». Βολεμένοι και εφησυχασμένοι, προετοιμαζόμενοι προφανώς για τα …σημαντικά, δεν απελευθερώνουμε επαγγέλματα, ούτε θέλουμε μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις, προς υψίστη τέρψη των συντεχνιών ! Πάντοτε προέχει να μην θιγούν τα δικά μας προνόμια και κεκτημένα.

Όταν μιλάμε δημόσια, δεν απευθυνόμαστε στην κοινωνία, αλλά στα δικά μας συντεχνιακά ακροατήρια. Αποκρύπτουμε την αλήθεια, αποπροσανατολίζουμε και αυτοκαταστρεφόμαστε. Είναι προφανές ότι πρέπει να αλλάξουμε ατζέντα. Να ανατρέψουμε τη διάχυτη συντεχνιακή αντίληψη και τον ατομικισμό. Οφείλουμε να κοιτάξουμε την  αλήθεια κατάματα. Να καταλάβουμε, ότι για να χτίσουμε τη νέα σύγχρονη και φιλική Ελλάδα, πρέπει να γκρεμίσουμε συθέμελα το άθλιο κράτος που όλοι από κοινού φτιάξαμε. Και αυτό, η βαθύτατα παραπληροφορημένη κοινωνία μας το φοβάται και δεν το θέλει.

Για να φτιάξουμε ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας, με δημόσια διοίκηση αρωγό (και όχι εμπόδιο στα πάντα) και κυρίως, ένα κράτος τίμιο και αξιόπιστο, πόλο έλξης μεγάλων και υγιών επενδύσεων, έχουμε δύο επιλογές : Είτε να πιστέψουμε ότι την νέα Ελλάδα θα την χτίσουν από την αρχή τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα (με τους γνωστούς πρωτομάστορες της καταστροφής),  είτε ένας νέος πολιτικός σχηματισμός.

Είναι όμως βέβαιο, ότι το τιτάνιο αυτό έργο είναι αδύνατον να φέρουν σε πέρας, οι σημερινοί πρωταγωνιστές.  Άρα ένα νέο σχήμα θα έπρεπε να έχει αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, αφού με την πιο πάνω συλλογιστική, κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα απέκλειε ασυζητητί την πρώτη επιλογή. Στην πράξη όμως, κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται, διότι η κοινωνία συνεχίζει να βαυκαλίζεται ότι τα πολιτικά κόμματα θα βελτιωθούν, θα γίνουν υπεύθυνα, θα αποβάλουν λαϊκισμό και κομματισμό και θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Παράλληλα, συνεχίζει να πιστεύει ότι το (δικτυωμένο) κατεστημένο, θα μπορεί να της παρέχει κάποιο προνόμιο, κάποιο βόλεμα, κάποια προστασία, κάτι τέλος πάντων. Διότι γνωρίζει άριστα ότι έχει να κάνει με οργανωμένες ομάδες νομής εξουσίας, που πάντα – ακόμα και στα συντρίμμια – θα βρίσκουν λύσεις.

Οποιοσδήποτε, λοιπόν, νέος σχηματισμός έχει δύο τεράστιες δυσκολίες : Η πρώτη, να ακουστεί η «φωνή» του, το μήνυμά του. Η δεύτερη, όταν το «μήνυμα» ακουστεί, να πείσει. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία, διότι η κοινωνία θεωρεί τους πολιτικούς ψεύτες και αναξιόπιστους. Έτσι, μόλις εμφανιστεί κάτι καινούργιο στον «στίβο της πολιτικής», σχεδόν αυτομάτως ακυρώνεται, διότι αποκτά πολιτική ταυτότητα, δηλαδή ταυτότητα ψεύτη, παραπλανητή και ανίκανου. «Όλοι ίδιοι είναι», «εσείς γιατί είστε διαφορετικοί;» ή «γιατί θα τα καταφέρετε;», είναι στερεότυπες αλλά και απόλυτα λογικές ερωτήσεις.

Δυστυχώς, το πολιτικό-συνδικαλιστικό κατεστημένο, με τη βοήθεια των εγκληματούντων ΜΜΕ, έχει πείσει την κοινωνία ότι όλοι ίδιοι είναι και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Και ενώ τα πάντα καταρρέουν, εμείς επιμένουμε να αρνούμεθα πεισματικά την πραγματικότητα. Και επικαλούμεθα την τύχη («οι επιβάτες του Τιτανικού δεν είχαν τύχη»), ξεχνώντας ότι την τύχη του την καθορίζει κανείς μόνος του. Όχι φυσικά παραμένοντας αμέτοχος θεατής.

 
http://sstavridis.gr/?p=1688