ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

του Χρήστου Χαρίτου μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ. πολιτευτή Α’ Πειραιώς & Νήσων

Η καθημερινή διαχείριση της πολιτικής δεν μας επιτρέπει πολλές φορές να αποσαφηνίσουμε τα ιδεολογικά και αξιακά προτάγματα των επιλογών μας. Ένα σημαντικό για εμένα ερώτημα είναι το εξής: Ποια είναι «η πηγή της εξουσίας», στο όνομα τίνος ασκείται, ή θα έπρεπε να ασκείται, η πολιτική και η εξουσία;

Διότι η πολιτική υπηρετεί συλλογικότητες, μιλάει στο όνομα της οργανώσεως του συλλογικού βίου μας. Αλλιώς, δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, αν τα πάντα εδράζονταν στον ιδιωτικό μας βίο και στις ατομικές μας επιλογές. Άρα, το ερώτημα της «πηγής της εξουσίας» δεν είναι ρητορικό ή φιλοσοφικό παίγνιο, αλλά αφορά τον πυρήνα της πολιτικής. Και αφορά όλους τους συμμετέχοντες: τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα θεσμικά όργανα της πολιτείας, τους πολίτες-ψηφοφόρους.

Για τον Φιλελευθερισμό, πηγή της εξουσίας είναι ο πολίτης, ο λαός, με μία όμως απογυμνωμένη από εθνικο-πολιτισμικά αξιώματα αποτύπωση. Παράλληλα, πολίτης μπορεί να γίνει ο καθένας, με μία τυπικών κριτηρίων πολιτογράφηση και ο «λαός» ταυτίζεται με τον «πληθυσμό» που κατοικεί στην χώρα και ενίοτε με το εκλογικό σώμα. Στην φιλελεύθερη σκέψη, ο λαός είναι απλώς το άθροισμα των μεμονωμένων ατόμων. «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα», έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η φιλελεύθερη αντίληψη για το κράτος αναπτύχθηκε ως απόρροια των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και της επιρροής της Γαλλικής επαναστάσεως. Για τους φιλελεύθερους, η εξουσία είναι αναγκαίο κακό, το οποίο τιθασεύεται από τον περιορισμό των εξουσιών του κράτους, προς όφελος των ατομικών δικαιωμάτων. Η πηγή της εξουσίας είναι οι πολίτες, με εξατομικευμένα συμφέροντα και επιθυμίες, οι οποίοι βλέπουν στο κράτος ένα μηχανισμό διασφαλίσεως των δικαιωμάτων τους. Για τον φιλελευθερισμό, το κράτος πρέπει να παραμένει αξιακά ουδέτερο, χωρίς ηθικές αξιολογήσεις για τα άτομα και τις ιδέες τους.

Για τον Μαρξισμό, πηγή της εξουσίας οι εργάτες, διότι αυτοί παράγουν με την εργασία τους την υπεραξία των εμπορευμάτων. Ο Μαρξισμός βλέπει στο κράτος ένα μηχανισμό αναπαραγωγής της ταξικής εξουσίας της αστικής τάξεως, ο οποίος διαιωνίζει την μισθωτή εργασία και ιδιοποιείται την υπεραξία των εργατών. Η απάντηση σε αυτό είναι η απόκτηση διακριτής ταξικής συνειδήσεως από τους εργάτες, η οικοδόμηση ενός ταξικού κόμματος (του κομμουνιστικού) και η επανάσταση, για να οδηγηθούμε στην σοσιαλιστική κοινωνία. Η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην ανατροπή του αστικού κράτους και τον κομμουνισμό.

Για την Δεξιά, πηγή της εξουσίας και της πολιτικής είναι το Έθνος. Το έθνος έχει υποστασιοποιήσει τα κοινά φυλετικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και έχει εμπεδώσει την συνείδηση της ιδιαιτερότητός του έναντι των άλλων εθνικών συνόλων. Για την Δεξιά, ο «λαός» δεν είναι ο «πληθυσμός» που κατοικεί στην χώρα, αλλά είναι το έθνος την δεδομένη ιστορική στιγμή. Ενώ το έθνος χάνεται στον χωροχρόνο, ο λαός έχει καθορισμένη χρονική και χωρική υπόσταση. Το έθνος εκφράζει το άπειρο, ο λαός το πεπερασμένο.

Όπως έλεγε ο Σαρλ Μωρράς: «Η Γαλλία έγινε έθνος όχι χάρη στα 40 εκατομμύρια των ζωντανών της, αλλά χάρη στο 1 δις των νεκρών της». Για αυτούς τους λόγους, η Δεξιά αντιλαμβάνεται τον λαό με εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, αντίστοιχα του έθνους. Για την Δεξιά, το κράτος αποτελεί την αξιακή και πολιτική έκφραση του έθνους, της εθνικής κοινωνίας. Για αυτό και το κράτος οφείλει να είναι εθνικό, γιατί προστατεύει αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Το νεοελληνικό κράτος είναι γέννημα της Εθνεγερσίας του 1821. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Έγινε για να προστατεύσει την ελευθερία και την βούληση των Ελλήνων. Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, που συνήλθε στις 20 Δεκεµβρίου 1821, ως «η πρώτη ελευθέρα Συνέλευσις των Ελλήνων ως Έθνους µετά είκοσι δύο αιώνες», κλήθηκε να αποφασίσει «ποιοι είναι Έλληνες». Και η απάντηση που έδωσε ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαµβάνουσι άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωµάτων».

Όπερ σημαίνει, ότι η ταυτότητα των Ελλήνων είναι φυλετική (αυτόχθονες κάτοικοι) και θρησκευτική (πιστεύουσιν εις Χριστόν), ενώ κατοχυρώνει την δημοκρατική ισονομία. Η άσκηση όμως των πολιτικών δικαιωμάτων συνδέεται απαράβατα με την εθνικο-θρησκευτική ταυτότητα του «ποιος είναι Έλληνας». Μόνο οι Έλληνες είναι φορείς και εντολοδόχοι της εξουσίας. Για αυτό και τα Ελληνικά Συντάγματα αναφέρουν έκτοτε ότι «πηγή της εξουσίας είναι το Έθνος», μαζί με τον λαό, ενώ έως το Σύνταγμα του 1973 αναφερόταν μόνο το Έθνος.

Το Έθνος όμως, πέραν της φυλετικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής του ταυτότητος, είναι και ένα πνευματικό γεγονός, καθώς αναπτύσσει την δική του συνείδηση και μνήμη και αποκτάει ένα ιδιαίτερο πεπρωμένο, που υπερβαίνει την ζωή και το μέλλον των εξατομικευμένων ανθρώπων. Για αυτό και ο πεπερασμένος λαός δεν μπορεί να υπερκεράσει το άχρονο Έθνος, το επιμέρους δεν γίνεται να υποκαταστήσει το όλον. Το σήμερα δεν επιτρέπεται να διαγράψει το χθες, ούτε να εξαφανίσει το αύριο. Στον βαθμό, που ένας λαός δεν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει, στερούμενος πνευματικών καταβολών και νοήματος ζωής, συμπαρασύροντας μαζί του στον χαμό και το έθνος στο οποίο ανάγεται.

Αυτή πρέπει να είναι η ιδεολογική και αξιακή αφετηρία της ελληνικής Δεξιάς, στο πως αντιλαμβάνεται την άσκηση της πολιτικής και τον ρόλο του κράτους. Μόνο η πολιτική που ασκείται «εν ονόματι του Έθνους» είναι ηθικώς νομιμοποιημένη. Μόνο το «εθνικό κράτος» καταφάσκει με την γέννηση του νεοελληνικού κράτους και τις ανάγκες της εθνικής κοινωνίας.

Για αυτό στερούνται ηθικής βάσεως όλες οι διεθνιστικές ιδεολογίες, από τον κοσμοπολιτικό Φιλελευθερισμό ως τον Μαρξισμό και τον πολυπολιτισμό. Αδυνατώ επίσης να κατανοήσω τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι «το Έθνος είναι φαντασιακή κατασκευή», ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει ηθικά και αξιακά προτάγματα, ότι το να είσαι Έλληνας είναι απλό ζήτημα υπηκοότητας, ότι η θρησκεία πρέπει να διαχωριστεί από τις κρατικές λειτουργίες, ότι η πίστη στο Έθνος πρέπει να αντικατασταθεί από την πίστη σε ένα «δημοκρατικό Σύνταγμα» (ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του Χάμπερμας).

Όπως πολύ σωστά λέει ο John Fonte, στέλεχος του δεξιού Hudson Institute των ΗΠΑ, «το Έθνος δεν το κάνει το κοινό διαβατήριο, αλλά η κοινή καταγωγή και ο κοινός πολιτισμός». Στην Ελλάδα όμως, η εθνοφοβική Αριστερά έχει αποδομήσει κάθε εθνική σκέψη. Να γιατί η ιδεολογία πρέπει να επιστρέψει ξανά στην πολιτική και γιατί χωρίς ιδεολογία δεν νοούνται πολιτικές επιλογές. Πεδίον δόξης λαμπρό για την Δεξιά και τους πολιτικούς της.

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ