ΤΟ ΕΘΝΟΣ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

 

του Χρήστου Χαρίτου
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
πολιτευτή Α’ Πειραιώς & Νήσων

Πριν λίγες ημέρες ήμουν στις Σπέτσες για την εορτή της Αρμάτα, εκπροσωπώντας τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Βρέθηκα σε μία συζήτηση με στελέχη άλλων κομμάτων, κάποιοι εκ των οποίων μού είπαν σκωπτικώς ότι «το έθνος είναι στην εποχή μας ξεπερασμένη έννοια»! Τους εξήγησα φυσικά πόσο λάθος είναι αυτό και ότι ξεπερασμένες είναι οι ιδεοληψίες της Αριστεράς, όχι το έθνος και η πατρίδα. Ευκαιρίας δοθείσης όμως, θα ήθελα να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα περί έθνους.

Έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων με κοινή φυλετική καταγωγή, κοινή πολιτισμική πορεία στον χρόνο και με συνείδηση αυτής της ταυτότητος. Ο ορισμός του Ηροδότου για «όμαιμον, ομόδοξο, ομόγλωσσο και ομότροπο» παραμένει έως σήμερα αξεπέραστος. Τα έθνη δεν είναι «θεωρητικές κατασκευές», όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί, αλλά έχουν ιστορικές ρίζες και αντικειμενικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η καταγωγή, η θρησκεία, ο πολιτισμός, η γλώσσα κ.ο.κ. Η οικογένειά μας, για παράδειγμα, δεν είναι «θεωρητική κατασκευή», αλλά έχει σαφή βιολογική και πνευματική υπόσταση.

Το έθνος έχει υποστασιοποιήσει φυλετικά και πολιτισμικά γνωρίσματα, που προϋπήρχαν στους ανθρώπους μέσα στην ιστορική τους διαδρομή και τους συνέδεαν μεταξύ τους. Τα έθνη λοιπόν έχουν «φυσική καταγωγή», συλλογικό χαρακτήρα, είναι ελευθέρα βουλήσει αποδεκτά από τους ανθρώπους και έχουν ορθολογική συγκρότηση.

Η ανθρώπινη οντολογία με την σειρά της μετουσιώνεται στο Πρόσωπο, στην ταυτότητα. Τα σημαντικότερα στοιχεία της ταυτότητος συνδέονται με τις βιωματικές σχέσεις του ανθρώπου. Σχέσεις που δεν είναι αποκλειστικά νοησιαρχικές, αλλά αποτελούν «σχέσεις κοινωνίας». Αυτή η μέθεξη έχει συλλογικό χαρακτήρα. Λαμβάνει χώρα στην Εκκλησία ως Σώμα Χριστού, στην πατρίδα ως σώμα ομοεθνών, στην οικογένεια, στον πολιτισμό που έχει εθνική καταγωγή.

Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821), ως «η πρώτη ελευθέρα Συνέλευσις των Ελλήνων ως Έθνους, µετά είκοσι δύο αιώνες», κλήθηκε να αποφασίσει «ποιοι είναι Έλληνες». Και η απάντηση που έδωσε ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαµβάνουσι άνευ τινός διαφοράς, όλων των πολιτικών δικαιωµάτων».

Όπερ σημαίνει, ότι η ταυτότητα των Ελλήνων είναι φυλετική (αυτόχθονες κάτοικοι) και θρησκευτική (πιστεύουσιν εις Χριστόν), ενώ κατοχυρώνει την δημοκρατική ισονομία. Για αυτό και τα ελληνικά Συντάγματα αναφέρουν πάντοτε ότι «πηγή της εξουσίας είναι το έθνος», μαζί με τον λαό, ενώ έως το Σύνταγμα του 1973 αναφερόταν μόνο το έθνος.

Ο πατριωτισμός της Δεξιάς λοιπόν εκφράζει μία φυσική στάση ζωής και είναι έλλογος. Είναι θεμελιώδης ιδεολογική πράξη η υπεράσπιση της αξιακής υπεροχής του έθνους έναντι της «κοινωνικής τάξεως» του μαρξισμού και των «ατομικών δικαιωμάτων» του φιλελευθερισμού, στον βαθμό που η Δεξιά έχει συνείδηση της ιδεολογικής και πολιτικής της ταυτότητος. Στην Ελλάδα όμως, η ευρύτερη Δεξιά συνεχίζει τον μακάριο ύπνο της, αφήνοντας την Αριστερά να αποδομεί κάθε εθνική και ηθική αξία. Αν η ελληνική Δεξιά δεν κερδίσει την ιδεολογική μάχη, δεν θα ανακτήσει ποτέ την πολιτική ηγεμονία. 

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 24ης Σεπτεμβρίου 2011 της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ