 |
| Ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του. Η σόμπα στη μέση της αίθουσας προσπαθεί να δώσει λίγη ζεστασιά στα μικρά παιδιά. |
Εμείς οι νεο-Έλληνες πάντα νοσταλγούμε. Συνηθίζουμε να λέμε ότι το παλαιότερο είναι καλύτερο. Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι. Όμως ψυχολογικά ο άνθρωπος νοσταλγεί πάντα εκείνο που δεν έχει. Πολλές φορές δε ωραιοποιεί παλαιότερες απλούστερες κοινωνικές δομείς, ίσως επειδή οι απαιτήσεις της εποχής εκείνης ήταν λιγότερες και μάλλον ευκολώτερες. Αξίζει πάντως να δούμε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, που απεικονίζουν τη μαθητική ζωή σε Σχολεία της Πατρίδας μας. Μου τις έστειλε από την Αθήνα η φίλη Καθηγήτρια Dott. Φωτεινή Μπαλή, την οποία ευχαριστώ από καρδιάς.
Στα θρανία κάθονταν όχι δυο-δυο, ούτε τρεις-τρεις, αλλά έξι και περισσότεροι. Το βλέμμα του δασκάλου ιδιαίτερα αυστηρό.
Τα παπούτσια ήταν βέβαια πολυτέλεια.
Βιβλία δεν είχαν όλα τα παιδιά. Ίσως ένα βιβλίο για δύο μαθητές.
Εδώ δεν υπάρχει καν αίθουσα. Το μάθημα γίνεται έξω... Τον πίνακα μπορούν να τον βλέπουν μόνο λίγοι.
Κάποτε και τα θρανία ήταν πολυτέλεια!
Στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης (1930), 60 περίπου παιδιά με μόνο μία δασκάλα!
Στο Ελληνικό Σχολείο Αρρένων Πύλου (1930) η τραγιάσκα ήταν υποχρεωτική.
Τότε που η πείνα θέριζε... Το Σχολείο προέβλεπε να προσφέρει συσσίτιο στους μαθητές του.
Για το τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν καθιερωμένες οι γυμναστικές επιδείξεις.
Το 5ο Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Η ποδιά και ο γιακάς απαραίτητα στοιχεία της ενδυμασίας των μαθητριών.
Και ομως...υπαρχει ταξη,αλληλεγγυη, σιγουρα μαθαιναν να εχουν εθνικη συνειδηση και μαθαιναν και "...του θεου τα πραματα ..." Δεν ειμαι σιγουρη αν ειναι καλυτερα να βλεπουμε τους σημερινους νεους να φυτοζωουν στις καφετεριες,να μιλουν ακαταλαβιστικα και να αφηνουν κανεναν Αλβανο να αγωνιζεται για το μελλον του κρατωντας την ελληνικη σημαια σε καποιο σχολειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελπομενη