ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

 

του Θ. Ντόκου

 

Αξιοκρατία: Το πρώτο θύμα του κομματισμού, του λαϊκισμού και της οικογενειοκρατίας. Βασιλεύει η μετριοκρατία και οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τι κρίμα για τους τόσους ικανούς ανθρώπους που βγάζει αυτή η χώρα. Πόσοι από αυτούς αναγκάζονται να ξενιτευτούν και καταφέρνουν να διαπρέψουν στο πλαίσιο οργανωμένων κοινωνιών και πόσα θα είχαμε επιτύχει αν τους είχαμε κρατήσει εδώ!

 

Βουλευτές/πολιτικό προσωπικό: Ασφαλώς κατώτεροι των περιστάσεων. Υπάρχουν αξιόλογα άτομα, αλλά απουσιάζει η κρίσιμη μάζα. Υποχρεωτικά χαμηλές προσδοκίες από μια πολιτική ελίτ που ψηφίζει συστηματικά κατά της άρσης ασυλίας συναδέλφων τους, ακόμη και σε κραυγαλέες ποινικού χαρακτήρα υποθέσεις, δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να δώσει ουσιαστικό ρόλο και αρμοδιότητες στις Επιτροπές της Βουλής, δεν μπόρεσε να καταλογίσει ευθύνες σε κανέναν πολιτικό για περιπτώσεις ακραίας κακοδιαχείρισης ή χρηματισμού και δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα της κοινωνίας για μείωση των μελών του Κοινοβουλίου σε 200. Από την άλλη πλευρά, εμείς οι ψηφοφόροι στείλαμε και ξαναστείλαμε ορισμένα απίστευτα «νούμερα» στη Βουλή.

Γραφειοκρατία: Απαραίτητη, στην υγιή και λειτουργική μορφή της, με στόχο την εξυπηρέτηση του πολίτη. Στην Ελλάδα χρειάστηκε να δημιουργήσουμε νέες υπηρεσίες για να λύσουν τα προβλήματα του πολίτη απέναντι στη γραφειοκρατία.

Διαφθορά: Σαράκι που ροκανίζει τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Οι «νταβατζήδες» είναι δυστυχώς ακόμη εδώ. Απαραίτητη η διαφάνεια στις διαδικασίες, καλή η δημόσια διαβούλευση, αλλά χωρίς «κάθαρση» (αν δεν πάνε κάποιοι ένοχοι φυλακή, με δήμευση των λαφύρων!) η κατάσταση δεν θα αλλάξει.

Εκκλησία: Ένας θεσμός που συνδέεται στενά με την ιστορία και την ψυχή της Ελλάδας. Δυστυχώς με δύο όψεις: από τη μια η ανιδιοτελής προσφορά του πατήρ Αντώνιου της «Κιβωτού», η σύγχρονη σκέψη του Μητροπολίτη Μεσογαίας και η μετριοπάθεια του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και από την άλλη το Βατοπαίδι, το Georges V, τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες και ο στείρος εθνικιστικός και αρτηριοσκληρωτικός λόγος ορισμένων Ιεραρχών.

Επαγγελματικός προσανατολισμός: Μάλλον άγνωστη έννοια. Ουδείς σκέφτεται πως θα αποκατασταθούν επαγγελματικά οι απόφοιτοι πριν ιδρυθεί μια νέα πανεπιστημιακή σχολή ή ποιές νέες δεξιότητες χρειάζονται οι απόφοιτοι «παλαιών» σχολών. Ελάχιστη χρήσιμη ενημέρωση για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου πριν πάρουν μια απόφαση που σε πολλές περιπτώσεις θα καθορίσει τη ζωή τους. Πόσα χαμένα ταλέντα, πόσες σπαταλημένες ζωές!

Ηγεσία: Οι χαρισματικοί ηγέτες μπορεί να είναι ενίοτε χρήσιμοι, αλλά η ασφαλέστερη λύση είναι μια κρίσιμη μάζα ικανών ανθρώπων, από τον πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό κόσμο, με κοινούς στόχους, στο πλαίσιο ισχυρών θεσμών. Ο από μηχανής θεός και οι Μεσσίες είναι χρήσιμοι μόνο για την αρχαία τραγωδία και τη σωτηρία των ψυχών μετά τη Δευτέρα Παρουσία.

Θεός της Ελλάδας: Πιθανόν να μας έχει κάποια αδυναμία και να μας γλυτώνει από τα χειρότερα στις μεγάλες κρίσεις, αλλά σίγουρα θα εκτιμούσε λίγη βοήθεια και από τους άμεσα ενδιαφερόμενους (κατά το αισώπειο Συν Αθηνά και χείρα κίνει).

Ιδεοληψίες: Σημαντικό πρόβλημα όταν επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και την άσκηση εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, πολύ περισσότερο όταν βασίζεται σε εσφαλμένες ή ξεπερασμένες αντιλήψεις και ελλιπή γνώση της ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας .

Καταναλωτισμός: Μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα πλέον και καταναλώνει ασταμάτητα: δυο κινητά για κάθε Έλληνα, τρία αυτοκίνητα για κάθε οικογένεια και φυσικά τηλεόραση plasma. Και δυστυχώς η χήνα με τα χρυσά αυγά δεν ζει πια στην Ελλάδα.

Κοινωνία Πολιτών: Προκαλεί θλίψη η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα κοινά, όχι με την πολιτική έννοια, αλλά για ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, καθαριότητας της γειτονιάς μας, αντιμετώπισης μικρών και μεγάλων κοινών προβλημάτων (και ποτέ δεν ήμασταν οργανωμένοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές). Απουσιάζουν οι κοινές πρωτοβουλίες σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και οι συλλογικές δράσεις, περιμένουμε τα πάντα από ένα κράτος που όλοι αναγνωρίζουμε ότι είναι αναποτελεσματικό. Ποια είναι η δική συμβολή; Πόσο επίκαιρος γίνεται ο Καζαντζάκης (Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω)!

Λογοδοσία: Πόσοι πολιτικοί, εφοριακοί, γιατροί, αστυνομικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, καθηγητές, και όλοι οι άλλοι που λαδώνονται, παρανομούν ή εκτελούν πλημμελώς τη δουλειά τους έχουν τιμωρηθεί πραγματικά; Και γιατί δεν ξεσηκώνονται οι συνάδελφοί τους όταν τα συνδικαλιστικά όργανα τους καλύπτουν; Ναι, πράγματι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά αυτό πρέπει να το αποδεικνύουμε στην πράξη.

Μετανάστευση-δημογραφικό: Δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα υπογεννητικότητας. Ως μόνη ορατή λύση θεωρείται εκ των πραγμάτων η –ελεγχόμενη- μετανάστευση. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αποξένωσης των μεταναστών –που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ»- και παρά την απουσία οργανωμένου προγράμματος ένταξης, πολλοί μετανάστες, ειδικά από όμορες χώρες, αισθάνονται ήδη Έλληνες, και καθώς δεν έχουν ακόμη προσβληθεί από τα λιγότερα ελκυστικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, αποτελούν μια ελπίδα για το μέλλον γιατί έχουν όρεξη για δουλειά και ισχυρά κίνητρα βελτίωσης της κοινωνικο-οικονομικής τους κατάστασης. Αλλά, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί και να θρέψει κάθε άτυχο και κατατρεγμένο αυτού του πλανήτη. Πρέπει να βρεθεί λύση γρήγορα, πριν αποκτήσουμε τους δικούς μας γνήσιους Λεπέν.

Νοοτροπία: Πως αλλάζει κανείς τόσο στραβές νοοτροπίες; Συνηθίσαμε να  είμαστε κρατικοδίαιτοι ή επιδοτούμενοι (με άμεση επένδυση από πολλούς, αγρότες και μη, σε είδη πρώτης ανάγκης όπως «Μπέμπες» [BMW], Τσίβας και πολιτιστικές εκδηλώσεις σε νυχτερινά κέντρα με ημεδαπές και αλλοδαπές αρτίστες). Στο δε δημόσιο τομέα, αυτοί που αρέσκονται (προς Θεού, όχι όλοι) να ταλαιπωρούν τους ατυχείς πολίτες δεν σκέφτονται ότι και αυτοί με τη σειρά τους θα βρεθούν σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία και θα υποστούν την ίδια μεταχείριση; Γιατί τόσος ωχαδερφισμός;

Οικογένεια: Από κοινωνικής πλευράς κρατά τη χώρα όρθια και περιορίζει την κοινωνική ένταση σε υποφερτά επίπεδα. Σε πολιτικό και επαγγελματικό επίπεδο, η οικογενειοκρατία έχει συμβάλει στη διόγκωση του προβλήματος.

Ξενοδοχείο/Γηροκομείο η Ωραία Ελλάς: Δεν είναι ντροπή να θέλουμε να γίνουμε η Φλόριντα ή ακόμη και τα «γκαρσόνια» της Ευρώπης, αν και προσωπικά θα είχα υψηλότερες φιλοδοξίες για τη χώρα μου. Ακόμη και αυτό, όμως, απαιτεί προγραμματισμό και προσπάθεια, έτσι ώστε να προσελκύσουμε επισκέπτες υψηλότερου εισοδήματος. Χρειάζεται αλλαγή σελίδας από την εποχή των επιδοτήσεων για ενοικιαζόμενα δωμάτια και του χαμηλού επιπέδου προσφερόμενων υπηρεσιών.

Παιδεία: Ίσως η μεγαλύτερη τροχοπέδη για ένα καλύτερο μέλλον. Κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο δεν βρίσκεται στα 200 καλύτερα του κόσμου και ουδείς υπεύθυνος προβληματίζεται ιδιαίτερα. Αντίθετα, συζητούμε αέναα για το άσυλο, την ψήφο των φοιτητών, τη μη-εντατικοποίηση των σπουδών, συνεχίζουμε να ζητάμε από φοιτητές και μαθητές να «παπαγαλίζουν», τα τμήματα βγάζουν εγγυημένα άνεργους αποφοίτους, το λεξιλόγιο των μαθητών περιορίζεται συνεχώς, δεν τολμούμε να επιτρέψουμε αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, ή -υπό αυστηρότατους όρους-, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενώ ο αριθμός αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ.

Πατριωτισμός: Παρεξηγημένη έννοια. Πραγματικός πατριωτισμός σημαίνει να είμαι καθημερινά χρήσιμος για τη χώρα μου, για τους συνανθρώπους μου, κάνοντας σωστά τη δουλειά μου, συνεισφέροντας στην κοινή προσπάθεια, χωρίς μεγαλοστομίες. Το μυστικό βρίσκεται στη δοσολογία: ο υπερβολικός πατριωτισμός οδηγεί στο στείρο και επιθετικό εθνικισμό, η έλλειψη πατριωτισμού δημιουργεί απολιτικά, απονευρωμένα πλάσματα και παρασιτικές υπάρξεις. Χρειαζόμαστε  επειγόντως περισσότερη λογική Κένεντυ («Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι η πατρίδα σου για εσένα»).

Ρομά: Το Κωσταλέξι της Ελλάδας, αλλά και το όνειδος πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Η συμπεριφορά απέναντί τους καθορίζει το επίπεδο του πολιτισμού μας.

Συνωμοσιολογία: Ανθεί σε ολόκληρη την περιοχή (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή). Ατελείωτες φανταστικές θεωρίες που δεν χρειάζεται να υπακούουν στους κανόνες της λογικής ή να συμφωνούν με την πραγματικότητα. Αγνοούμε ένα βασικό κανόνα: η απλή βλακεία, αδιαφορία και ανικανότητα αρκούν για να εξηγήσουν το 99% των «σκοτεινών περιπτώσεων».

Σχεδιασμός: Δεν υπάρχουν ούτε στόχοι για το μέλλον –που θέλουμε να βρίσκεται η χώρα σε 10, 20 ή 30 χρόνια από σήμερα-, ούτε θεσμοθετημένοι μηχανισμοί στρατηγικού σχεδιασμού. Σε συνθήκες σκληρού παγκόσμιου ανταγωνισμού, χρειάζεται να αποφασίσουμε σε ποιους τομείς εξειδίκευσης θα επενδύσουμε τους περιορισμένους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους μας. Ας θέσουμε, επίσης, μερικούς ρεαλιστικούς και μετρήσιμους στόχους –π.χ. ένα ελληνικό πανεπιστήμιο στα 100 πρώτα του κόσμου, ένα υψηλό ποσοστό κάλυψης των ενεργειακών αναγκών από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας- και ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τους «εθνικούς πρωταθλητές» που θα στηρίξουν την ανάπτυξη της χώρας.

Τηλεόραση και τηλεδημοκρατία: Πως φτάσαμε στο σημείο να επηρεάζεται τόσο πολύ η ζωή μας από τις «ομιλούσες κεφαλές» των ΜΜΕ; Η αυξανόμενη επιρροή τους δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, αλλά εδώ  οι διαχωριστικές γραμμές έχουν σχεδόν καταργηθεί.

Υδροκεφαλισμός: Καταφέραμε να συγκεντρώσουμε το μισό σχεδόν πληθυσμό της χώρας στην Αττική και οι όποιες προσπάθειες αποκέντρωσης απέτυχαν. Όμως είναι ξεκάθαρο ότι η Αθήνα δεν είναι πια βιώσιμη μακροπρόθεσμα και η ποιότητα ζωής των κατοίκων της επιδεινώνεται συνεχώς. ‘Η θα υπάρξουν κέντρα ανάπτυξης εκτός Αθηνών ή η χώρα απλώς δεν θα επιβιώσει.

Φιλότιμο: Μαζί με το μεράκι ορισμένων, κρατούν όρθια την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια.

Φορολογικό σύστημα: Αντικείμενο παγκοσμίου επιστημονικού ενδιαφέροντος. Τιμωρεί συστηματικά τους ειλικρινείς και συνεπείς και καταφέρνει με απαράμιλλη συνέπεια να μην εντοπίζει τους ουκ ολίγους φοροφυγάδες. Οπωσδήποτε η αποστολή είναι δύσκολη, αλλά πως τα κατάφεραν καλύτερα από εμάς τόσες άλλες χώρες στον κόσμο (ακόμη και αυτές που, ξέρετε, έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες);

ΧΥΤΑ (και συναφή αρκτικόλεξα): Η αδυναμία διαχείρισης των σκουπιδιών («όχι στη δική μου αυλή», ελάχιστη προσπάθεια ανακύκλωσης) αποτελεί από μόνη της λόγο κατάταξης της Ελλάδας στις –κατ’ επιλογήν- υπανάπτυκτες χώρες.

Ψωροκώσταινα: Μας κατατρύχει το σύνδρομο του φτωχού, αδύναμου, κυνηγημένου, αδικημένου και καταπιεσμένου. Ταυτόχρονα, είμαστε και ο περιούσιος λαός (ένεκα Αρχαίων προγόνων) και στόχος των ισχυρών (των Αμερικανών –κατ’ ελάχιστον του Κίσινγκερ που έχει βάλει στόχο ζωής να γονατίσει τους ατίθασους Έλληνες-, των Μασόνων, των Εβραίων, των Τούρκων, των ραντιέρηδων, του Σόρος, ίσως και των Νεφιλίμ). Ξεχνάμε ότι παρά την κρίση  είμαστε η 24^η χώρα στον κόσμο σύμφωνα με το Δείκτη Ανάπτυξης του ΟΗΕ, με τον υψηλότερο κατά κεφαλήν αριθμό Πόρσε Καγέν και  ότι τα δικά μας λάθη μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και άλλα «λήμματα» που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν και πολλοί καταλληλότεροι για να τα σχολιάσουν. Όμως αισθάνθηκα την ανάγκη, με την ιδιότητα του πολύ ανήσυχου και προβληματισμένου Έλληνα πολίτη, να διατυπώσω ορισμένες –καθόλου πρωτότυπες- σκέψεις σχετικά με τις διαχρονικές παθογένειες και τα κακώς κείμενα της σημερινής Ελλάδας. Σύμφωνοι, σε όλα αυτά θα μπορούσε κανείς να αντιπαραθέσει και πολλές επιτυχίες της σύγχρονης Ελλάδας. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα. Αλλά αν δεν προσπαθήσουμε σκληρά δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση. Η διάσωση και ανάταση της χώρας δεν είναι εγγυημένες από κανένα. Ο μόνος που μπορεί να το επιτύχει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα απαραίτητα, αλλά και αν καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ορθώς συζητούμε για «μίγμα οικονομικής πολιτικής», συχνά ξεχνάμε ότι το βασικό μας όπλο και ελπίδα για το μέλλον είναι η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας. Πίσω από την –προφανώς απαραίτητη- τεχνοκρατική και ψυχρή ανάλυση των αριθμών και των στατιστικών στοιχείων υπάρχουν άνθρωποι με αγωνίες, προβλήματα, ανάγκες και όνειρα, αλλά και στρεβλές νοοτροπίες. Υπάρχει σήμερα στην κοινωνία μας πολύς θυμός, πόνος, φτώχεια, απελπισία, άγνοια, προκαταλήψεις, αλλά και περηφάνεια, φιλότιμο, διάθεση για προσφορά και δημιουργία, θέληση για μια καλύτερη Ελλάδα, καθώς και μια νέα γενιά που έχει ικανότητες, ελπίδες και όνειρα, αλλά αναζητεί εναγωνίως καθοδήγηση. Όλα αυτά τα προβλήματα, οι στρεβλώσεις και οι αναζητήσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν και να διορθωθούν. Έχουμε ανάγκη από κάτι που να εμπνέει και να ξεσηκώνει, από μια ειρηνική επανάσταση σε τουλάχιστον τέσσερις τομείς: παιδεία, ανανέωση πολιτικού προσωπικού, διαφάνεια και λογοδοσία στη δημόσια διοίκηση και ευθύνη και συμμετοχή πολιτών στα κοινά. Όλα αυτά προϋποθέτουν και μια ευρύτατη αλλαγή νοοτροπίας. Σε κανονικές συνθήκες, ατμομηχανή για μια τέτοια αλλαγή θα έπρεπε να είναι οι κάθε μορφής ελίτ της χώρας. Αλλά επειδή δεν έχουν δείξει ότι είναι ικανές ή έτοιμες να αναλάβουν τέτοιο ρόλο, η ευθύνη ανήκει σε όλους μας. Πέρα από προσωπικό στοίχημα επιβίωσης, είναι και το χρέος μας στην ιστορία της χώρας και στις επόμενες γενιές.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/blog-post_3124.html#more