25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 ΣΤΟ ΜΕΓ.ΔΕΡΕΙΟ ΔΗΜΟΥ ΛΑΒΑΡΩΝ ΕΒΡΟΥ.

Της Ελίνας Μαστέλλου-Γιαννάκενα

Η 25^η Μαρτίου 2010 ξημέρωσε γκρίζα και μουντή στο Σουφλί. Η διαδρομή μέσα από χριστιανικά και μουσουλμανικά χωριά ήταν επίσης μέσα σ’ ένα γκρίζο τοπίο. Μερικές σημαίες σε διάφορα σπίτια και μαγαζιά, ήταν οι μόνες που έδιναν ένα άλλο χρώμα και φως στη μέρα που ξεκινούσε στα Πομακοχώρια. Το Μεγάλο Δέρειο στα Λάβαρα του ΄Εβρου έμοιαζε να κοιμάται στο γκρίζο του κουκούλι, με τα σπίτια του απλωμένα και κλειστά. Πολλά απ’ αυτά κοσμούσαν σημαίες. ΄Ηταν τα σπίτια των Αλεβιτών, η Εκκλησία - χωρίς ιερέα αφού το ποίμνιο είναι τρεις μόνο χριστιανοί - , το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο, η Κοινότητα... Καμία κίνηση στους δρόμους. Λίγο αργότερα φάνηκαν κάποιοι να πηγαίνουν στο καφενείο. Δύο από τις δασκάλες δικοσμούσαν το Ηρώον και την πλατεία, εκεί όπου σε λίγο θα γινόταν η παρέλαση, η κατάθεση στεφάνων και η γιορτή του σχολείου. Εν συνεχεία από τα μεγάφωνα ακούστηκαν εμβατήρια και πατριωτικά τραγούδια, ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται από τις δύο πλευρές του δρόμου και μια ομάδα γυναικών με μακριά μαύρα παλτά και λουλουδάτες μαντήλες, εμφανίστηκαν όλες μαζί και στάθηκαν στο πλάι διακριτικά.

Οι μουσουλμανικές αρχές, δηλαδή ο νόμιμος μουφτής, ο διευθυντής και οι λοιποί δάσκαλοι του Σχολείου στάθηκαν στο απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με πολλούς από τους άντρες του Πομακικού χωριού, καθώς μια φωνή ακούστηκε : ΄Ερχονται τα παιδιά! Από την άλλη πλευρά και επί της πλατείας, Στρατιωτικές και Αστυνομικές Αρχές, ο Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννης Κουριαννίδης και δεκάδες επισκεπτών μαζί με άλλους ντόπιους περιμέναμε την παρέλαση. Προηγήθηκε το Νηπιαγωγείο με τα χαριτωμένα παιδάκια και ακολούθησε το Δημοτικό.

Μπροστά η Σημαία με τους παραστάτες της.Η Σημαιοφόρος, μαθήτρια της ΣΤ΄ Δημοτικού, περπατούσε καμαρωτά και υπερήφανα, με το κεφάλι ψηλά σε άψογο βηματισμό. Το ίδιο και τα δύο τμήματα των αγοριών και των κοριτσιών που ακολουθούσαν. Τα αγόρια φορούσαν μπλε παντελόνι και λευκό πουκάμισο και τα κορίτσια μπλε φούστες και λευκά πουκάμισα. Λίγα κορίτσια φορούσαν μαντήλες και μόνο δύο-τρία μακριές φούστες. ΄Εκαναν το γύρω της πλατείας και παρετάχθησαν μπροστά στο Ηρώον για την κατάθεση των στεφάνων και τον Εθνικό ΄Υμνο σε στάση προσοχής και σιωπηλά κατά την τήρηση του ενός λεπτού σιγής.

Τότε η Υποδιευθύντρια του Σχολείου κ. Χαρά Νικοπούλου, ρώτησε τα παιδιά «τί γιορτάζουμε σήμερα;» ονομαστικά, η Εμινέ, ο Τζεμάλ, ο Χαλήλ, η Ζεχρά και άλλοι απάντησαν με μεγάλη ευχέρεια « ότι γιορτάζουμε την αρχή της Ελληνικής Επανάστασης για να ελευθερωθούμε από τους Τούρκους!» Στις ερωτήσεις που ακολούθησαν : Πότε; Πού; Από ποιούς; κλπ. Τα παιδιά απαντούσαν καθαρά, δυνατά και σωστά. « Την 25^η Μαρτίου 1821». «Στην Αγία Λαύρα, από τον Δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό και άλλους Πελοπονήσιους οπλαρχηγούς, γιατί τα βασάνα της σκλαβιάς ήταν αβάσταχτα και οι ΄Ελληνες ξεσηκωθήκαμε για να ελευθερωθούμε από τους Τούρκους». Ονόματα ηρώων : Αθανάσιος Διάκος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γρηγόριος Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Υψηλάντης, Ζαίμης, Λόντος, Μαντώ Μαυρογέννους, Ρήγας Φεραίος, Εμμανουήλ Παππάς, το όνομα ενός τοπικού οπλαρχηγού, Δόμνα Βισβίζη, λόρδος Βύρων, Τζαβέλλας, Μπότσαρης και άλλα.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η Υποδιευθύντρια του Σχολείου κ. Χαρά Νικοπούλου και με τα ζεστά και φλογερά της λόγια, έδωσε νέα δύναμη στους μαθητές της που κρέμονταν κυριολεκτικά από τα χείλη της! Σε όλους δε εμάς, μετέδωσε τον ενθουσιασμό της και το πνεύμα θυσίας της και όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν, κατανόησαν τους λόγους που αυτή η νέα κοπέλα, οδηγήθηκε από τα ιδανικά της και την ψυχική της δύναμη σ’ αυτόν εκεί τον τόπο για έναν σκοπό τόσο υψηλό και μεγάλο: να μάθει στους νεαρούς Πομάκους όλα όσα τόσα χρόνια δεν τους έλεγε κανείς, όλα όσα τόσα χρόνια ξεχασμένοι από την ατολμία και την αδιαφορία του Ελλαδικού «κράτους» ξέχασαν ή φοβούμενοι έκρυβαν: ότι είναι Πομάκοι και ΟΧΙ Τούρκοι. Και ότι Πομάκοι σημαίνει ότι είναι ΄Ελληνες Μουσουλμάνοι. Και ότι δεν πρέπει να φοβούνται το τουρκικό προξενείο και τους εγκαθέτους του. Και ότι έχουν δικαίωμα, όπως όλοι οι ΄Ελληνες στη γνώση, τη μάθηση, τις σπουδές. Για ένα καλύτερο και ελεύθερο από κάθε καταπίεση και περιφρόνηση μέλλον.

Μετά όλα τα παιδιά απήγγειλαν διάφορα ποιήματα που τόνιζαν το νόημα της ημέρας, για μάχες, ήρωες, θυσίες, γεγονότα και τραγούδησαν με τις δασκάλες τους και την κ. Νικοπούλου στο ακορντεόν πατριωτικά τραγούδια για την 25^η Μαρτίου. Μεταξύ των οποίων απόσπασμα από τον Θούριο, τον ΄Υμνο προς την Ελευθερία κι ένα τραγούδι που έλεγε: « Αρνούμαι να υποταχτώ, στον Τούρκο να παραδωθώ....» και σε κάθε «Αρνούμαι» χτυπούσαν με δύναμη το πόδι κάτω και ανέμιζαν τις σημαίες που κρατούσαν! Τραγουδούσαν όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο συνειδητά.

Οι γονείς των παιδιών ήταν συγκινημένοι και περήφανοι γι’ αυτά και τα χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό όπως όλοι μας.

Κι εμείς, μουδιασμένοι και ίσως σοκαρισμένοι μα πολύ-πολύ συγκινημένοι, παρακολουθήσαμε αυτή την σπουδαία γιορτή επετείου της 25^ης Μαρτίου και νοερά μεταφερθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια που έτσι, με συγκίνηση και ενθουσιασμό γιορτάζαμε τότε κι εμείς αυτή την μεγάλη επέτειο, άδολα, αγνά, πατριωτικά, με φρονήματα ξεκάθαρα ελληνικά! Προσωπικά κάτι μέσα μου ράγισε καθώς για μας τους ΄Ελληνες Χριστιανούς Ορθοδόξους, πίστη και πατρίδα είναι έννοιες ταυτόσημες κι εκεί, αυτά τα παιδιά, ράπιζαν με την τόλμη και την νεοαποκτηθείσα γνώση τους, διατράνωναν ανάμεσα στους εγκάθετους της ΄Αγκυρας, τους ανθρώπους του Τουρκικού Προξενείου, ότι είναι ΄Ελληνες Μουσουλμάνοι. Ανέμιζαν την Γαλανόλευκη σημαία με τον Σταυρό, με την ίδια περηφάνεια και το ίδιο δικαίωμα με όλους τους ΄Ελληνες. Εύγε τους!

Δειλά μας χαμογελούσαν, πρωταγωνιστές ενός αθέατου δράματος, που παίζεται με μαεστρία δεκάδες χρόνια τώρα. Και τους πόντους δυστυχώς για πολλά χρόνια τους μάζευε η αντίπαλη πλευρά. Και ήρθε εκείνη, η παλαιάς κοπής Ελληνίδα, η μικρόσωμη γυναίκα με το υψηλό φρόνημα, με το ηθικό ανάστημα και κάνοντας ΜΟΝΟΝ την δουλειά της σωστά, τηρώντας το γράμμα του Νόμου, ήρθε και άλλαξε τα δεδομένα. Κυρίες και Κύριοι ας σηκωθούμε, ας υποκλιθούμε : η Χαρά Νικοπούλου!

΄Εξι χρόνια τώρα ζει και διδάσκει στο Μέγα Δέρειο από επιλογή. ΄Εχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την Χαρά Νικοπούλου. Τίποτε δεν είναι αρκετό.

Στο στόχαστρο τώρα της ειδικής γραμματέως του υπουργείου παιδείας «κ.» Θάλειας Δραγώνα. Σε προσωπική τους λιγόλεπτη συζήτηση το Σάββατο 13 Μαρτίου στην Αθήνα, μπροστά και σε άλλα πρόσωπα, την ημέρα που η κ. Νικοπούλου εκπροσωπώντας τους μαθητές της βραβεύονταν στο διαγωνισμό «Αριστεία και Καινοτομία στην Εκπαίδευση 2010» για την έκδοση της μαθητικής εφημερίδας «Δέρειο στη γνώση», η Θ.Δ.της επετέθει φραστικά και την επέπληξε κατηγορώντας την ότι δεν είναι καλή εκπαιδευτικός και ότι ασκεί εξωτερική πολιτική στον χώρο του σχολείου!!! Τότε η Χαρά Νικοπούλου την ρώτησε: «Αφού δεν είμαι καλή εκπαιδευτικός, τότε γιατί με βραβεύουν σήμερα;» και αντί άλλης απαντήσεως η Θ.Δ. την απείλησε να «μαζευτεί» και : « Να μη διανοηθεί να ντύσει τους Πομάκους μαθητές με ελληνικές παραδοσιακές στολές την 25^η Μαρτίου!» και πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να επισπεύσει την μετάθεση της δασκάλας από τον ΄Εβρο!!!

Βεβαίως αυτή η «σύμπλευση» της «κ.» Δραγώνα με το Τουρκικό Προξενείο, δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε κανέναν από εμάς, που γνωρίζουμε καλά τα τεκταινόμενα και τα παρασκήνια.

Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι όλοι όσοι συμμετείχαν στις εορταστικές εκδηλώσεις ήταν Μουσουλμάνοι Αλεβίτες. Και ότι ένα μεγάλο μέρος του χωριού οι Μουσουλμάνοι Σουνίτες είναι απολύτως εχθρικοί και αρνητικοί προς την Χαρά Νικοπούλου και κάθε είδους εκδηλώσεις που διοργανώνει. Είναι αυτοί που παρακολουθούσαν μέσα από το κλειστά τους παράθυρα τις εκδηλώσεις. Οι περισσότεροι απ’αυτούς στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία άλλων χωριών και από την αρχή της έχουν δημιουργήσει και της δημιουργούν χιλιάδες μικρά και μεγάλα προβλήματα. Περιφρόνηση, βρισιές, μηνύσεις για οτιδήποτε μπορεί ή δεν μπορεί κανείς να φανταστεί, χυδαιότητες και συνεχείς απειλές, είναι μερικά από αυτά. Με αποκορύφωμα τα γνωστά ήδη γεγονότα του 2007 και 2008 και τον ξυλοδαρμό της.

Βεβαίως για έναν τόπο και για τους κατοίκους του, πού για δεκάδες χρόνια το Ελλαδικο «κράτος» αδιαφόρησε, αγνόησε και ενήργησε σαν να μην υπήρχαν, είναι φυσικό οι «γείτονες» να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να τον πάρουν με το μέρος τους. Είμασταν απόντες και ήταν παρόντες και εγείρουν αξιώσεις. ΄Εχουν δημιουργήσει προηγούμενο. ΄Εχουν χρηματοδοτήσει, δωροδοκήσει, εξαγοράσει. Μα κι αυτοί με την αλαζονεία τους έκαναν λάθη. Κι αν είμαστε έξυπνοι απ’ αυτές τις χαραμάδες θα ξανακερδίσουμε το χαμένο έδαφος, προσφέροντας στους ΄Ελληνες Πομάκους όχι «χρήματα» αλλά γνώση, αξιοπρέπεια, αυτογνωσία, αυτοσεβασμό, τις ρίζες τους. Όπως έπραξε και πράττει χρόνια τώρα η Χαρά Νικοπούλου μαζί με τον σύζυγό της, που έζησαν και ζουν ανάμεσά τους, τους αγάπησαν, τους προσέφεραν και μέσα στις τόσες πίκρες που γεύτηκαν, το αποτέλεσμα που μετράει θα είναι ο γλυκύτερος καρπός που θα γευτούν!