ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ : Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ

Του Ιωάννη Κουργιαννίδη

Όσο πλησιάζει το τέλος του μεταπολι­τευτικού κομματικού συστήματος, τόσο πιο έκδηλη γίνεται η αναγκαιό­τητα, η αυριανή ημέρα στην πατρίδα μας να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το σήμερα. Όσο κι αν αυτό να δείχνει ίσως άδικο για ορισμένα πρόσωπα και καταστάσεις, είναι δυστυχώς γι’ αυτούς μία αναγκαία και ικανή συνθήκη για να απαλλαγούμε οριστικά από τις παθογένειες του παρόντος. Παθογέ­νειες που τις δημιούργησαν συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένες νοοτροπίες και συγκεκριμένα γεγονότα.

Οι «χαρισματικοί» ηγέτες από καιρό εξέλειπαν. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιοι. Κάποιοι λαοπλάνοι απλώς δημιούργησαν ένα μύθο γύρω από το όνομα τους, εκμεταλλευόμενοι είτε τις διεθνείς διασυνδέσεις τους, είτε το οικογενειακό τους ιστορικό, είτε συνήθως τον πρωτογο­νισμό της πολιτικής παιδείας των Ελλήνων.

Αυτά όμως ανήκουν σε μία εποχή που πέρασε. Κι αν ακόμη δεν έχει γίνει συνείδηση σε όλους αυτό, αν κάποιοι δεν εννοούν να κατανοήσουν πως οι νεκραναστάσεις ανήκουν σε εποχές που ο άνθρωπος αναζητούσε ακόμη μεσσίες, τότε θα εκπλαγούν οδυνηρά. Στο κάτω-κάτω, την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αλαζονεία, οι ίδιοι τις εξέθρεψαν και καλλιέργησαν. Ήρθε η ώρα να υποστούν τις συνέπειες των πεπραγμένων τους.

Η επώδυνη μετάβαση στο αύριο της πατρίδας μας περνά μέσα από την σύγκρουση δύο συλλογικοτήτων. Από την μια, τα τελευταία κρυφά ατού του συστήματος, που ξαμόλησε τα πρωτοπαλίκαρα της διεθνιστικής Αριστεράς ως τάχα εναλλακτική στα αδιέξοδα που μαζί της δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, και από την άλλη, οι εκπρόσωποι της πραγματικά ελπιδοφόρας προοπτικής, οι Έλληνες εθνικιστές, που αποτελούν την μοναδική (και τελευταία) γραμμή άμυνας του έθνους μας απέναντι στον παγκόσμιο ισοπεδωτισμό.

Η μάχη είναι άνιση, διότι η πολύχρονη ηγεμονία της Αριστεράς στον πνευματικό χώρο, στην ενημέρωση και στον συνδικαλισμό, δημιούργησε δομές και δίκτυα πανίσχυρα, που δυναστεύουν την ζωή των Ελλήνων, επιτείνοντας τα αδιέξοδα. Το κρυφό χαρτί των εθνικών δυνάμεων, όμως δεν είναι άλλο από αυτό που οδήγησε σε διαρκείς νίκες στην ιστορική μας πορεία: η πεποίθηση στην Νίκη, αφού αυτή είναι συνυφασμένη με την επιβίωση του ίδιου του Ελληνισμού, με την προάσπιση και διαφύλαξη των πα­τρίων, αυτής ακριβώς της ταυτότητας και της ιδιοπροσωπίας του.

Μία πίστη που λείπει από την άλλη πλευρά, αφού η συστημική νοοτροπία προκαλεί δράσεις που στοχεύουν απλώς στην διαφύλαξη των «κεκτημένων» και στην διατήρηση της φαυλότητας και του πελατειακού κράτους. Το να αλλάξει κάτι επί της ουσίας, αποτελεί κίνδυνο για την ίδια τους την ύπαρξη, γι’ αυτό και αυτή την στιγμή η λεγόμενη Αριστερά είναι το πιο συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μόνον έτσι πρέπει να ιδωθεί και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Από την άλλη μεριά, βεβαίως, απαιτούνται εγρήγορση και στοχευμένες κινήσεις, ώστε παράλληλα με την αξιοποίηση κάθε πολύτιμης στιγμής, να μπουν οι βάσεις για την στελέχωση της αυριανής ελληνικής πολιτείας. Αλίμονο μας, αν υπάρχει έστω και ένας εκπρόσωπος της σημερινής φαυλότητας με θεσμικό ρόλο σε αυτό το αύριο! Είναι σίγουρο ότι σαν ιός θα εξαπλωθεί και θα ξαναμολύνει ολόκληρο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Ο σκουπιδοτενεκές της ιστορίας θα πρέπει να κλείσει οριστικά με το τέλος της οδυνηρής αυτής φάσης που βιώνουμε. Το ξημέρωμα μίας νέας ημέρας, πρέπει να φέρει μόνο φως!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 11ης Ιανουαρίου 2013 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.   

http://www.metopo.gr/article.php?id=5724